Na papierze wszystko się zgadza. Praca jest, mieszkanie też, na siłownię czasem się chodzi, weekend z dziewczyną albo ekipą – jak najbardziej. A jednak coś nie gra. Coraz więcej facetów, mimo pozorów „ogarniętego życia”, czuje w środku pustkę, której nie potrafi nazwać. Nie ma tragedii, ale nie ma też radości. Jest tylko codzienność – taka, w której człowiek czuje się jak obserwator własnego życia. I nie chodzi tu o dramaty z filmów, tylko o cichą samotność, która potrafi zjeść od środka nawet wtedy, gdy siedzisz wśród ludzi.
Kiedyś uznałbym, że to fanaberia. Ale z czasem, im więcej rozmawiam z kumplami, tym częściej słyszę w głosie to samo zmęczenie.
Mężczyzna w roli „silnego” – presja, której nie widać
Od małego uczono nas, że chłopaki nie płaczą. Że trzeba być twardym, mieć plan, ogarniać, nie marudzić. I zwykle to działa – do czasu. Potem nagle okazuje się, że ten cały pancerz, który miał chronić, zaczyna ciążyć. Facet, który nigdy nie prosi o pomoc, prędzej pęknie niż się przyzna, że nie daje rady. Przecież nie wypada. Co ludzie powiedzą?
Każdy filar ma swoją nośność. Kiedy przez lata dźwiga się emocje bez możliwości ich rozładowania, wszystko zaczyna się kruszyć. Przestajesz rozmawiać, tłumisz gniew, frustrację, smutek – aż pewnego dnia czujesz, że nie masz już siły udawać. I wtedy człowiek zostaje sam, nawet jeśli ma wokół ludzi.
Samotność mimo ludzi
Najbardziej przerażające w męskiej samotności jest to, że często dzieje się w tłumie. Spotykasz się ze znajomymi, rozmawiacie, śmiejecie się, a mimo to czujesz, że nie jesteś naprawdę „z nimi”. Wszystko jest powierzchowne – rozmowy o pracy, o samochodach, o tym, kto gdzie był na wakacjach. Nikt nie zapyta „jak się czujesz?” – to byłoby dziwne.
W pewnym momencie wielu facetów orientuje się, że nie ma komu się zwierzyć. Przyjaźnie sprzed lat się rozmyły, bo każdy poszedł w swoją stronę – praca, rodzina, kredyt. I tak zostajesz sam z myślami, które zaczynają cię przygniatać. Nie masz z kim być szczery.
Zauważyłem to nawet u siebie – w rozmowach, gdzie żart goni żart, ale pod spodem siedzi coś ciężkiego, niewypowiedzianego. Łatwiej śmiać się z głupot, niż przyznać, że czujesz się jakbyś od dawna dryfował bez celu.
Media społecznościowe to paliwo dla porównań i frustracji
Dziś każdy ma swoją małą scenę – Instagram, TikTok itd.. Wszyscy uśmiechnięci, w formie, z sukcesami. Patrzysz na to i myślisz pewnie: „kurde, czemu ja tak nie mam?”. Nie widać, że za zdjęciem z siłowni kryje się wypalenie, a za luksusowym autem kredyt i stres. Media społecznościowe stworzyły świat, w którym zawsze ktoś ma lepiej – a to najprostszy sposób, by poczuć się gorszym.
Zaczynasz porównywać wszystko: wygląd, zarobki, relacje. Nawet jeśli jesteś obiektywnie w porządku, w środku czujesz, że odstajesz. W efekcie jeszcze bardziej się wycofujesz, po co się otwierać, skoro i tak jesteś „niewystarczający”. A to już prosta droga do emocjonalnej pustki, którą maskuje się żartem i memem.
Jak to odwrócić?
Nie ma tu magicznych recept ani motywacyjnych haseł z Instagrama. Ale są rzeczy, które naprawdę potrafią pomóc – jeśli tylko dasz im szansę:
- Zacznij mówić o tym, co czujesz. Nie musisz od razu wylewać duszy, ale powiedz coś prawdziwego – kumplowi, partnerce, komukolwiek.
- Ogranicz media społecznościowe. Nic nie tracisz nic wartościowego.
- Odbuduj relacje z ludźmi, którzy byli kiedyś blisko. Nawet jedno szczere spotkanie potrafi zmienić więcej niż tydzień izolacji.
- Znajdź coś, co daje sens – pasję, sport, cokolwiek, co sprawia, że czujesz się żywy.
- I jeśli czujesz, że nie ogarniasz – idź do terapeuty. To nie jest oznaka słabości, tylko odwagi.
Nie musisz udawać niezniszczalnego. Czasem siła polega właśnie na tym, by się przyznać, że jest ciężko.
Cisza potrafi niszczyć
Samotność facetów to nie modny temat z mediów, tylko realny problem, który zbiera swoje żniwo. Nie chodzi o brak towarzystwa, tylko o brak zrozumienia. O to, że wielu z nas nauczyło się milczeć tak skutecznie, że już nikt nie słyszy, że coś jest nie tak.
Każdy z nas potrzebuje bliskości, rozmowy, zwykłego „stary, też tak mam”. I może właśnie w tym tkwi klucz – żeby przestać grać twardziela i zacząć być człowiekiem. Żaden facet nie jest z kamienia, choć czasem bardzo się stara udawać, że tak właśnie jest.
